PRELUDE
Als we het landschap van de christelijke kerken van een afstand overzien, dan zien wij een kleurrijk decor van grote en kleine kerkgemeenschappen en nog kleinere splintergroeperingen.
Positief benaderd geven al deze denominaties in het christelijke geloof één of meerdere facetten weer van het geloof in Christus.
Prachtig, zou je kunnen denken.
Een eenheid in verscheidenheid.
De oecumenisch denkende christenen zien dit graag in toenemende mate tot stand komen.
Is dit echter een haalbare en dus realistisch streven, dat de christenen voorbij hun eigen kerkdeuren kunnen en willen kijken?
Als we zeventienhonderd jaar christelijke kerkgeschiedenis bekijken, dus vanaf het moment dat de christenen in zijn algemeenheid niet langer vervolgd werden om hetgeen waarin zij geloofden, dan zien wij positief kritisch beschouwd iets anders dan alleen maar een oecumenisch christelijk decor van eenheid in verscheidenheid.
We zien dan binnenkerkelijke intriges ontstaan, de kerk als politiek wapen gebruikt worden, oorlogen gevoerd worden in de naam van Christus, gelovigen die anders denken en handelen dan de grotere groep christenen, vervolgd en gedood worden door hun medebroeders en –zusters.
Helaas kan er een lange opsomming van het bovenstaande tot in detail gemaakt worden.
De gemiddelde mens wordt hier niet echt blij en vrolijk van .
Laat staan hoe Christus over deze geschiedenis van zijn volgelingen denkt.
Naar het idee van de schrijver van dit opiniestuk over de kerk, vast niet echt positief!
Hoe kan dit zo zijn gegroeid uit een beweging uit de eerste eeuwen, die de toenmalige wereld veroverde met de kernboodschap van geloof (in het Grieks pistos = vertrouwen), hoop voor alle mensen en liefde voor allen die op aarde wonen?
Heeft de Heilige Geest, de Geest van Christus, wel de ruimte in Zijn volgelingen zoals in de eerste eeuwen van vervolging en verdrukking tijdens de Romeinse periode?
Hoe komt het dan, dat die liefdevolle, helende werking van de Heilige Geest tijdens de periode van Jezus Christus op aarde niet zo meer gevonden wordt in hen, die zeggen Christus te volgen?
En meer nog, wat kunnen wij er aan doen om die vrije Geest van Christus nieuw leven in te blazen in ons eigen persoonlijk functioneren als christen in de zichtbare wereld van nu?
Immers, waar de Geest van Christus is, is vrijheid.
Hoe vrij zijn de christenen echter daadwerkelijk in hun denken, voelen en handelen?
Kritisch beschouwd zijn christenen net mensen; ze zeggen veranderd te zijn, omdat ze Christus hebben leren kennen, maar blijven wel hun eigen belangen dienen als het er op aan komt.
Hoe anders zijn we dan?
Spreken in vrome en welliswaar op zich ware woorden, maakt niets zichtbaar.
Ons handelen en wandelen maakt voor iedereen duidelijk zichtbaar in hoeverre Christus de leiding in ons leven heeft.
Zeventienhonderd jaar bovengronds christendom laat zien waar de kerk, de volgelingen van Christus, feitelijk staat.
Toch is en blijft er hoop en uitzicht op een nieuwe beweging van God’s Geest in onze wereld.
Dat is de drijfveer van de schrijver om dit opiniestuk te schrijven en dat hij ook graag wil zien als een middel om die Geestkracht van Christus weer ruim baan te geven in de mens en met name voor die mensen die zoekende zijn naar een echt antwoord van Christus in de wereld waarin ze leven.
