PRELUDE
“Macht corrumpeert”, is een stelling die vrijwel altijd opgaat, zeker als mensen langdurig op bepaalde (machts)posities zitten.
Voorbeelden te over, zoals Putin in de Russische Federatie, Erdogan in Turkije, Duterte in de Filipijnen, Kim Yong Un in Noord-Korea en, nog maar kort aan de macht, ook bij Trump zien wij heel duidelijk verschijnselen van dictatoriale trekken.
Macht in zijn algemeenheid uit zich niet alleen in corruptie, maar vooral ook in de invloed die deze mensen veelal hebben op hun eigen bevolking.
Kritische geluiden worden in de kiem gesmoord en mensen worden onderdrukt met alle mogelijke middelen.
De rest van de bevolking leert zich als marionetten van de leider te gedragen en te uiten.
Dit klapvee hebben deze machthebbers ook broodnodig om hun eigen ego te strelen en vooral het gevoel in zichzelf te versterken dat zij op de goede weg zijn en het dus feitelijk, uiteraard in het landsbelang, zo gek nog niet doen.
Het manipuleren van de waarheid en de feiten, het onderdrukken van het vrije nieuws en het belachelijk maken van tegenstanders c.q. critici, hoort bij de dagelijkse routine van deze machtshebbers.
Dat geldt voor bepaalde leiders op macroniveau, zoals in de al eerder genoemde landen, maar dit kan ook gelden voor leidinggevenden op meso- en microniveau.
Voorbeelden op mesoniveau zijn te vinden bij de instituties van de overheden, multinationals en wereldwijd operende organisaties, al dan niet charitatief zijnde.
Voorbeelden op microniveau zijn de veel plaatselijk opererende bedrijven, geestelijke en religieuze instellingen en andere soortgelijke kleine organisaties.
Overal waar mensen te veel macht krijgen toebedeeld, of waar mensen te lang op een bepaalde positie blijven zitten, zoals directeuren, managers enz., is het gevaar van machtsmisbruik en de daarbij behorende uitwassen aanwezig.
Heel gemakkelijk glijden mensen dan af naar dit bedenkelijke niveau, bewust of onbewust.
Ook op religieus niveau zien wij dezelfde verschijnselen.
Op macroniveau zien wij dit fenomeen o.a. opduiken in de wereldwijd opererende Rooms katholieke kerk, de islam, maar ook in de veelal globale protestantse samenwerkingsverbanden.
Op mesoniveau zien wij dit veelal op landelijk niveau tot uitdrukking komen, bij de hierboven genoemde religieuze groeperingen.
Op microniveau hebben we dan vaak te maken met plaatselijke parochies, kerken, moskeeën en religieuze organisaties.
Nu hebben vrijwel alle mensen de neiging om hun helden te vereren, of dit nu politieke leiders zijn of die geweldige directeur/manager, of hun geestelijke leiders.
Door die neiging van bewondering en/of verering, krijgen mensen vaak ongewild, maar niet altijd, een aureool waardoor ze zich vrij gemakkelijk dingen kunnen permiteren die anders niet mogelijk zouden zijn.
Onze muziekhelden zijn een ander voorbeeld van deze neiging tot verheerlijking.
Sommigen van onze generatie zijn inmiddels al overleden, zoals Elvis, Jimmy Hendrix, Janis Joplin, Joe Cocker en anderen.
Tot op de dag van vandaag, april 2018, worden deze helden nog steeds vereerd door een groot deel van hun aanhang.
Geen kwaad woord kan er over gesproken worden, want zij hebben bij hun aanhang een cultstatus verkregen.
Andere muziekhelden leven nog, zoals Paul McCartney, Elton John, Cliff Richard, The Rolling Stones enz..
Deze levende legendes hebben hun eigen, vaak fanatieke aanhang, die hen als helden vereeren en op een voetstuk plaatsen, waardoor zij blind worden voor de menselijke fouten van deze helden.
Blijkbaar hebben veel, heel veel mensen, deze bewondering, deze verering voor bepaalde mensen nodig voor de bevrediging van hun gevoel om zich ergens thuis te kunnen voelen.
De mens is te manipuleren en daar wordt gretig op ingespeeld door leiders en andere toonaangevende figuren in de wereld.
Over die macht en de daarbij behorende manipulatie en bewondering/verering, gaat het in dit opiniestuk.
Wat is de missie van de mens hierin en dan met name gezien vanuit het christelijke perspectief?
