UNIE VAN EUROPA
Dankzij veel politieke wil en ondanks groeiende tegenstand, is de Europese Unie als Unie van Europa geslaagd te noemen.
Van een kolen- en staalgemeenschap naar de huidige integratie van landen heeft veel tijd gekost en begon dan ook in de jaren zeventig zijn vooral economische vruchten af te dragen.
En wel zodanig, dat zelfs het United Kingdom, die in eerste instantie de boot van samengaan stevig van zich af hield, in diezelfde jaren alsnog besloot om aan te schuiven en mee te doen met het project Europa.
Welliswaar met het nodige voorbehoud en afdwingen van afwijkende regels voor het United Kingdom, maar toch was het United Kingdom in grote lijnen een volwaardig lid van de Europese Unie geworden.
Aparte regelingen met Europese landen als Noorwegen, zonder feitelijk lidmaatschap, werden ook geregeld.
Belangrijk bij dit soort zaken is het toestaan van vrij verkeer van personen en goederen.
” In de jaren tweeduizend start de Eurozone op; de nationale munten van de aangesloten landen gaan op in één gemeenschappelijke munt, de Euro “
Met name in de negentiger jaren maakt de Europese Unie een sterke groei door met betrekking tot het aantal aangesloten landen.
Vooral de voormalige Sovjet-staten, zoals Letland, Litouwen, Estland, Tjechië, Slowakije en in de jaren tweeduizend Bulgarije, Roemenië en een aantal van de deelrepublieken van het voormalige Joegoslavië, sluiten zich aan.
Voor een deel van deze staten is het deelgenoot worden van de Schengenzone een nog niet haalbare zaak, vanwege de vrij grote mate van corruptie die er in die landen nog heerst.
Ook start in de jaren tweeduizend de Eurozone op; de nationale munten van de aangesloten landen gaan op in één gemeenschappelijke munt, de Euro.
Sommige EU-landen doen hier niet aan mee, zoals Denemarken, Zweden, maar ook het United Kingdom.
Teveel verlies van eigen identiteit en controle is met name wat men in deze landen vreest.
Meer en meer begint Brussel een echte hoofdstad van Europa te worden met een eigen parlement en toenemende macht om bepaalde zaken te regelen voor alle aangesloten landen.
Het Europese parlement kent, als democratisch gegeven, dan ook vele groeperingen die op ideologische basis met elkaar proberen samen te werken.
Een goede zaak dus en een echte democratie waardig.
Echter, de democratie heeft met name één groot zwak punt inherent aan de democratie.
Individuen en groeperingen, die feitelijk deze vergaande samenwerking helemaal niet zien zitten, kunnen gekozen worden in zowel de nationale parlementen als in het Europese Parlement.
Met feitelijk maar één doel voor ogen, de democratie in eigen land te ondermijnen, alsmede de Europese Unie zover als mogelijk is, te ontmantelen.
Deze groep van populisten zijn in werkelijkheid extreme nationalisten, die hun visie op nationaal alsmede Europees niveau als zaligmakend beschouwen.
Dit extreem rechtse en soms ook extreem linkse gevaar voor de democratie, is verre van ondenkbeeldig.
In dit verband heeft de geschiedenis ons al genoeg geleerd.
Denk aan Hitler, die in 1933 democratisch gekozen aan de macht kwam in Duitsland en dit land omvormde van democratie naar een dictatuur, die een oorlogsmachine werd.
” In vrijwel alle bij de Europese Unie aangesloten landen, zijn extreem nationalistisch populistische groeperingen actief die een groeiende aantrekkingskracht lijken te hebben “
Dit leidde uiteindelijk tot de Tweede Wereldoorlog met vele miljoenen doden op het slachtveld en vele miljoenen burgerslachtoffers, omdat zij niet Arisch waren.
Ook de joden, homosexuelen, zigeuners en anderen vielen ten prooi aan het uitdragen van Hitler’s gedachtengoed.
Helaas zijn ook recent hiervan voorbeelden van landen te vinden in Europa, die dezelfde neiging hebben om zich te ontwikkelen zoals Hitler heeft gedaan.
Democratisch gekozen machthebbers in Hongarije, Polen en in mindere mate Tjechië, zijn gevaarlijk bezig, waardoor hun landen vervaarlijk aan het afglijden zijn van een democratische rechtsstaat met een driedeling van de macht, vrije media en persoonlijke vrijheden van o.a. meningsuiting, naar een dictatuur die uiterst nationalistisch is.
Ook internationaal is deze tendens naar dictatorschap te zien, waaronder de Philipijnen, Turkije maar ook het eens zo gerespecteerde vrije democratische Amerika, onder leiding van de huidige zakenman en president Donald J. Trump.
In vrijwel alle bij de Europese Unie aangesloten landen, zijn extreem nationalistisch populistische groeperingen actief die een groeiende aantrekkingskracht lijken te hebben.
” De Brexit maakt zichtbaar hoe gevaarlijk en ingrijpend de gevolgen kunnen zijn, wanneer men besluit naar de ophitsende taal en hele en halve leugens van een extreem populistische partij te luisteren “
De Europese Unie kan zo heel gemakkelijk van binnenuit uitgehold worden en verworden tot een losse en vrijblijvende samenwerking van landen.
De Brexit, het uittreden van het United Kingdom uit de EU na een referendum, maakt zichtbaar hoe gevaarlijk en ingrijpend de gevolgen kunnen zijn, wanneer inwoners van een bepaald land, in dit geval het UK, besluiten naar de ophitsende taal en hele en halve leugens van de extreem populistische partij UKIP te luisteren.
Een toenemende aantal spijtoptanten is dan ook een gevolg van dit onnodige referendum.
Het blijft overigens frappant, dat met name het Rusland van Putin al deze activisten lijkt te ondersteunen, financieel en anderszins.
Al eerder is opgemerkt, dat alle leiders van deze populistische groeperingen persoonlijk contact hebben en onderhouden met Putin en diens vertegenwoordigers.
Dit geldt voor Wilders, Marine Le Pen, Duterte, maar ook Trump en zijn medewerkers voor, tijdens en na diens campagne.
Putin heeft dan ook groot belang bij een destabilisering van het Europese project en alle landen die graag nog willen aanschuiven, zoals de Oekraïne en Georgië.
Verdeel en heers is een oud en vaak succesvol toegepaste methodiek door vele eeuwen heen.
Populisten spelen maar al te vaak in op bepaalde sentimenten die er leven bij de bevolking.
Angst voor het onbekende dat op hen afkomt, zoals de vele migranten met veelal andere gewoonten.
Zich bedreigd voelen vanwege economische aantasting van de verkregen posities in de maatschappij, is een andere gevoelige snaar bij veel mensen.
Mensen die er anders uitzien, zich anders kleden, zich anders gedragen dan wat men gewend is, is ook vaak een onderwerp van kritiek en dus een uiting van een gevoel van onbehagen bij veel mensen.
De vraag is dan wel hoe men, met name christenen, met al dit soort zaken omgaan.
Zijn christenen in staat om boven zichzelf uit te stijgen naar het principe van eenheid in verscheidenheid?
Christus accepteerde iedereen zoals hij was, zelfs Zeloten, een terroristische groepering in die tijd, of de Samaritanen, een in die tijd minderwaardig soort joden.
Kunnen christenen vandaag de dag nog wel denken en handelen in stellingen als these en anti-these, om dan via een dialoog nader tot elkaar te komen en de synthese te bereiken?
Hoeveel waarde hechten christenen nog aan gewoon pure geconstateerde en vastgelegde feiten?
Of zijn de (onderbuik) gevoelens van christenen de bepalende factor in hoe wij denken, spreken en handelen naar onze al dan niet directe omgeving en omstandigheden?
Door wat en wie zijn de normen en waarden van christenen vastgelegd en gevormd; de kerk, de brieven van o.a. Paulus en Petrus, het Oude Testament?
Christus leert ons de harmonie na te streven en de ander uitnemender te achten dan onszelf.
Het Europese project is dan ook een enorme positieve uitdaging voor een ieder die Christus lief heeft!
