WETTICISME
Iedereen wordt geacht de wet van het land waar men woont en werkt te kennen.
Juridisch gezien, betekent dit dat niemand een excuus heeft, wanneer hij/zij die wetten overtreedt.
Globaal is de wetgeving opgedeeld in twee grote stukken; de overtredingen voor kleine misstappen, zoals bijv. doorrijden terwijl het verkeerslicht op rood staat en de misdrijven, zoals moord en doodslag.
Bij het schuldig bevonden worden aan een overtreding kan men dit meestal afkopen door het betalen van een geldboete.
Bij misdrijven riskeert men een gevangenisstraf.
Alle straffen, of het nu een overtreding of misdrijf betreft, heeft met name als doel dat dit de persoon tot inkeer brengt en een herhaling van de feiten voorkomen wordt.
In principe wordt niemand door de wetgever als persoon afgeschreven, tenzij hij/zij een levenslange gevangenisstraf moet uitzitten.
Verder krijgt iedereen vroeg of laat de kans weer terug te keren in de maatschappij.
Waar nodig, kan die persoon zelfs hierbij hulp inroepen van reclasseringsinstellingen.
” In principe wordt niemand door de wetgever als persoon afgeschreven, tenzij hij/zij een levenslange gevangenisstraf moet uitzitten; Iedereen krijgt vroeg of laat de kans weer terug te keren in de maatschappij ”
In dat opzicht is de overheid in de meeste gevallen heel mild en in zekere zin vergevingsgezind voor haar onderdanen, ook al moet de bekeuring betaald worden en/of de straf uitgezeten worden.
Niemand kan zich onttrekken aan dit mechanisme van wetgeving.
Iedereen leert dan ook te leven met een overheid die bepaalt wat goed is en wat niet.
Soms zelfs tot in het absurde toe, afhankelijk van in welk land men woont.
Hoe dan ook, de mens heeft er mee te maken en zal zich al dan niet, in meer of mindere mate, daaraan moeten conformeren.
Nu proberen leiders, die in het pluche van de macht zitten, maar al te vaak wetten zodanig vast te stellen en/of te wijzigen, dat hun opvattingen over wat mag en niet mag, wat goed is en wat niet, tot uitdrukking komen in de wetgeving.
In de meeste gevallen wordt hierbij ook in meer of mindere mate gedacht aan de belangen van hun burgers, daar zij anders het risico lopen verstoten te worden uit hun machtspositie.
Dictators als Putin, Xi Jinping, Erdogan en Duterte hebben een dergelijke macht naar zich toegetrokken, dat zij zich niet zo snel zorgen maken om die macht te verliezen.
Dan krijg je ook wetten die, zonder een degelijk proces te hebben gevoerd, het mogelijk maken om drugsdealers en verslaafden af te schieten.
Journalisten worden zonder pardon vastgezet om zo de vrije nieuwsgaring onmogelijk te maken.
Tegenstanders van het regime kunnen dan zonder probleem geliquideerd worden in binnen- en buitenland.
In de USA zou Trump ook graag die macht willen hebben en doet er dus alles aan om democratische instituties en instellingen om zeep te helpen, met behulp van leugens en bedrog.
Als Trump dit inderdaad lukt, dan vervalt de USA in een dictatorschap à la de Russchische Federatie.
” Een behoorlijke mate van schrikbewind zal de boventoon gaan voeren bij dit soort heersers in de betreffende landen waarover zij regeren “
Als burgers moet je dan niet blij zijn om in dit Trumpenland te wonen.
Het beginsel van “Iedereen is voor de wet gelijk en niemand staat boven de wet”, is bij een dergelijke ontwikkeling niet meer van toepassing.
Ook de zekere mildheid die overheden in het algemeen betonen aan hun onderdanen, zal in ernstige mate ophouden te bestaan.
Een behoorlijke mate van schrikbewind zal de boventoon gaan voeren bij dit soort heersers in de betreffende landen waarover zij regeren.
Nu zegt Paulus in het Nieuwe Testament dat de overheid het zwaard niet te vergeefs draagt.
Dit schrijft hij levend onder het veelal bloedige Romeinse juk.
Een vreemde uitspraak dus, als hij bedoelt te zeggen dat christenen iedere vorm van overheid maar gewoon moeten accepteren en alles wat de overheid doet maar als normaal moet beschouwen.
Al eerder is opgemerkt door de schrijver in een ander opiniestuk, dat het vaststellen van De Canon, dat wil zeggen de geschriften in het Oude en Nieuwe Testament zoals wij die nu kennen, als onfeilbaar en volledig door God geïnspireerd aanvaarden, de grootste fout is die de bovengrondse christelijke kerk heeft kunnen maken.
Immers, christenen dienen goed van kwaad te onderscheiden, ook bij overheden en de door hun gehanteerde handhaving van wetten in de praktijk van het dagelijkse leven.
Het klakkeloos volgen van de overheid en haar wetten, zoals door Paulus gepropageerd, is dus grote onzin en zelfs gevaarlijk, omdat het de vrije geest van de christen belemmert.
Iedere christen is dan ook persoonlijk verantwoordelijk hoe hij/zij antwoord geeft in woord en daad aan de overheid die boven hen staat.
Een probleem hierbij is, dat de kerk in zijn algemeenheid, onder andere vanwege deze uitspraak van Paulus, aan haar leden voorhoudt wat ook in deze wel of niet goed zou zijn.
Door de eeuwen heen heeft zich een stelsel van (geestelijke) wetgeving ontwikkeld in alle kerken die bepaalt wat goed is en wat niet.
Deze kerkelijke wetgeving is zelfs nog belangrijker dan die van de overheid, waar de kerk onder valt.
” Wetticisme is een machtsmiddel, ontwikkeld door de loop der eeuwen heen, door leiders zittend op hun kerkelijke pluche, om hun onderdanen te knechten tot monddode volgelingen, waar in hun opinie hel en verdoemenis verkondigd dient te worden over iedereen die anders denkt of doet “
Voorbeelden hiervan:
– Sex voor het huwelijk is een zonde;
– In verwachting raken, voordat men getrouwd is, is een heel groot probleem;
– Sex is niet om van te genieten, maar om te produceren;
– Abortus is per definitie een zonde;
– Scheiden en hertrouwen is in beginsel verboden;
– Een huwelijk is uitgesloten als je het priesterlijke ambt bekleed;
– Huwelijken tussen mensen van hetzelfde geslacht is verboden;
– Mensen van hetzelfde geslacht die van elkaar houden zijn per definitie zondige mensen en dienen zich van hun praktijken te bekeren;
– Televisie kijken is openstaan voor de duivel;
– Het Heilig Avondmaal is letterlijk het gekruisigde lichaam van Christus vieren;
– Een niet gedoopt, overleden kind of iemand die zelfmoord heeft gepleegd, kan niet begraven worden op gewijde grond.
Er kan een hele lange lijst gemaakt worden van allerlei soorten van kerkelijke wetgeving en haar details.
Het kerkelijke juk is in de meeste denominaties heel hard en moeilijk te dragen.
De leidinggevenden in de kerk gebruiken deze moralistische wetgeving om hun leden te knechten en zo tot trouwe volgelingen te maken, niet van Christus, maar van hun kerkelijke gemeenschap.
Het aaneenrijgen van teksten uit het Oude en Nieuwe Testament vormt dan de geloofsbelijdenis, het credo waar ieder lid van een plaatselijke kerk/gemeenschap zich naar heeft te gedragen.
Doe je dat niet, dan loop je het risico geëxcommuniseerd te worden en geïsoleerd te raken van hen, die je dierbaar zijn in die betreffende gemeenschap.
De leiders van kerken bepalen het lot van hun medegelovigen en zijn daarbij beduidend minder mild dan de seculiere wetgevers in het land waar ze wonen.
Christus is niet de norm, maar de al dan niet op schrift gestelde geloofsbelijdenis.
Triest, maar helaas al te vaak waar.
Wetticisme, de leer van de kerk, welke kerk dan ook , is dodelijk voor een gezond christelijk leven.
Iedere denominatie heeft zijn eigen wetgeving en bepaalt daarmee wat voor de aangesloten gelovige belangrijk is.
Wetticisme verdeelt de christenen in een oneindige hoeveelheid groepen en groepjes, die het meestal niet eens kunnen worden met elkaar.
Wetticisme is een machtsmiddel, ontwikkeld door de loop der eeuwen heen, door leiders zittend op hun kerkelijke pluche, om hun onderdanen te knechten tot monddode volgelingen, waar in hun opinie hel en verdoemenis verkondigd dient te worden over iedereen die anders denkt of doet.
Waar is de Geest van Christus, de Liefde Gods gebleven, die alle mensen één maakt?
Verdwenen in het riool van het kerkelijke dogmatische wetticisme!
